ergens in een hoek van zijn achterhoofd
ligt een grammofoonplaat. een geluidsopname
waarop staat hoe ze lachend bij hem op de bank
kwam zitten, vlak voordat de oorlog kwam.
zijn oude lange vingers weten precies hoe hij
die plaat uit de hoes moet halen,
de naald in zijn oren op moet tillen,
haar lach klank voor klank af kan spelen.
sommige mensen herdenken
door de handeling van een vlag halfstok,
of een kleine tocht, een paar keer per jaar,
maar hij denkt, om nooit te vergeten,
elke ochtend even aan haar stem,
om 8:15 precies. daarna gaat hij zich wassen.
haar lach geeft structuur aan zijn dag,
en nooit zal ze dat weten.
(Voor de herdenking van Joodse slachtoffers tijdens WOII, 4 mei 2019)