Deze vrouw omringt ons met ideeën
geeft ze, niet eens bijzonder luid, hupsakee
en met een knipoog een gezicht. Een idee is
een overtuiging die in haar omhoog klimt.
Ze windt boembats nergens doekjes om
verlangt rechtuit naar dit gedicht.
Haar schouten stuurt ze de wijk in
om maneschijn wat aan te lichten en ken je
haar bloemen van de nacht, voor wie
in het tikken van seconden ligt te missen.
Wij – van zwijgzame tot grapjas – we
zitten om haar heen, samen met de duiven.
(afscheid van Nachtburgemeester Doro Krol oktober 2014)