Sommige mensen kun je makkelijk lezen.
Het zijn tijdschriften die je in de wachtkamer
van een huisarts door kan bladeren, en net zo snel
weer weg kan leggen wanneer iemand in de
deuropening verschijnt, je naam noemt,
je door een onbekende gang heen leidt.
Op je geboortedag verscheen het eerste nummer
van The New Yorker. Op de voorkant staat een man
met een hoge hoed, een monocle in zijn hand.
Nu loopt niemand er meer zo bij, en ook
de zusterkapjes en het verpleegsterschort
verdwenen met het oplopen van de jaargangen
van je leven. Wanneer je nog eens goed naar dat eerste
nummer kijkt, ontdek je wat ervan is gebleven:
een kleine vlinder in de linkerbovenhoek,
als twee fladderende bladzijdes van een leven
dat zich niet zomaar laat lezen, omdat het
anderen begeleidt, helpt, reikt.
(eenzame uitvaart)