Soms zegt iemand tegen me: laat het toch,
blijf thuis en kom naast me op de bank zitten,
kijk naar een talentenjacht of het showbizznieuws,
geef die droom op, laat het gaan.
Maar laatst vond ik een oude man
op de onderste trede van de Hazenkamptribune.
Hij keek strak vooruit en zei: weet je,
het is zo belangrijk om te blijven,
dat mag je nooit vergeten,
ik weet niet anders dan te blijven dromen,
wat voor rare dagen er nog zullen komen,
wat ze van plan zijn met mijn club.
Al verwoesten ze de toren, trekken ze een voor
een de masten om, verbranden ze tribunes,
halen ze de Eendracht weg, besluiten ze alles
wat rood, groen en zwart is te slopen,
ik zal altijd naar de Goffert blijven lopen.
En ja: er zullen mensen zijn die zeggen:
die man is gek, maar ik weet wel beter. Dit is Nijmegen,
wat er ook van boven wordt bepaald,
hoe vaak we ook ineenstorten, onze bruggen
worden neergehaald, wij komen altijd weer
boven drijven. Dat zit nu eenmaal in deze grond:
burchten, bruggen, aquaducten, zegetochten,
alle eeuwen dat we voor deze grond hier vochten,
dat we werden beschoten. Wij zullen onze
rug weer rechten, opstaan en verder gaan,
dat ligt ergens diep in deze grond besloten.
Dit is Nijmegen. Wij weten als geen ander
wat er in deze bodem verborgen zit,
en al graven we nog zo diep, altijd zullen we weer
uit de kuul naar boven kruipen.
En wanneer iemand me nu weer eens vraagt
waarom ik niet thuis blijf, tv kijk, waarom ik
er toch in blijf geloven,
dan denk ik weer terug aan wat die oude man
tegen me zei. Hij keek me even aan, ging rechtop staan,
en liep toen traag maar trots, de trap op,
naar boven.
(Geschreven voor de seizoenskaartenactie 2019 (tevens een filmpje)