Terwijl ze wacht op haar trein kijkt een vrouw
op een bank over het nieuwe van de stad
hoe shovels in een onbegrijpelijk heen en weer
de aarde bewogen tot verandering
en laadbakken kantelend zand schijnbaar
moeiteloos het nog niet zo oude vervingen.
Op het beste balkon van de wijk, met een lift
en een luifel, vangt ze de glinstering van de rivier
tot het zingt langs de kabels; de trein komt eraan.
Gelijk met de sprinter bereikt haar de gedachte
dat stations soms een stukje doorschuiven
alsof er door bladeren in de tijd wat slipte
en dat ze komen en gaan als treinen maar anders:
minder snel en niet volgens een dienstregeling.
(Eind augustus 2013 werd Station Nijmegen Lent geopend. Het lag er namelijk al een paar jaar, maar vanwege de veranderende infrastructuur moest het een beetje worden opgeschoven.)