voor Edward Schillebeeckx
Hoe vaak ontwaarde hij niet in de nacht de drie gezellen van de
meester die wat hogerop te bidden lag. Ze sliepen, zagen niet
hoe diens gelaat ging stralen als de zon, als sneeuw zijn kleed
ging glanzen, witter ‘dan een bleker ooit ter wereld maken kan’.
Ontwaakt aanschouwden ze zijn heerlijkheid. Een plotse
wolk vol licht wierp woorden over hen. Ze verstomden,
hij die toekeek niet: herhaaldelijk ging hij die wonder-
berg van een Tabor op en af, kwam hij beneden in het wit
als Gods heraut van vlees en bloed getuigen van dit droom-
gezicht, de voor hem transparant geworden openbaring Gods.
Waakzaam ving hij in de anderen een vonk op van de mens
van Nazareth, van wat zich aan hem blootgaf van Gods rijk,
de hemel, of waar hij dat klare uitzicht, dieper inzicht, bleef
vermoeden: ‘waar het visioen ontbreekt, verwildert licht een volk.’
(Op 19 december 2011 werd de naam van het Professor Schillebeeckxplein plechtig onthuld)
