U bestaat al ruim twee weken niet meer
tussen ons, mensen. Op 6 december, sterfdag
van Sint Nicolaas, patroon van zeelieden en
reizigers, werd u uit de Waal gehaald.
Ik zeg het u omdat ik niet weet of u dat weet.
Maar waarschijnlijk verstaat u mij niet want
u kwam van verre aangedreven, is me verteld.
Misschien kan een hemelse tolk u helpen.
Misschien kende u de Griekse mythen en
veronderstelde u dat de stroom waarin u
zich liet zakken, het water van de Doden-
rivier was, en dat u aan de overkant de
Elyzeese Velden zou aantreffen, maar u
spoelde aan in Nijmegen, aan de Oosterhoutse
Dijk, in een vreemde stad, een vreemd
land, niet Grieks, helemaal Hollands.
Of misschien wilde u terug naar waar u
zoals alle mensen -waterdieren als ze zijn –
vandaan kwam: de onvergankelijke oceaan.
Misschien wilde u helemaal niet ter aarde
besteld maar eeuwig blijven drijven en
dacht u daarbij aan uw moeder, aan de
warme schoot waarin u had gelegen.
Alles is ‘misschien’ aan u want wat weten
wij van u? Wat is uw naam, waarom en
waar, en hoe, wanneer zocht u het water?
Hoe oud u bent, of u hebt liefgehad of u
bemind werd, kinderen hebt, is mysterie.
Wat wij zeker van u weten, is dat u er niet
meer bent, dat uw geest uit u geweken is.
En dat we ondanks uw afwezigheid hier
met u zijn om u een laatste groet te brengen.
Wij wensen u een goede rust in deze
vreemde grond, misschien dat een van
uw naasten zich nog eens over u buigt
en ontfermt. Dag mevrouw, dag u.
(geschreven voor een eenzame uitvaart; deze vond plaats op de rooms-katholieke Begraafplaats Jonkerbos te Nijmegen op 22 december 2006. Deze eerste eenzame uitvaart in Nijmegen werd later nabeschouwd in het programma De tien van Marlies ( Omroep Gelderland )