Nijmegen komt met natte haren
uit haar herfst douche
steekt de stevenstoren in haar bos haren
en laat een lokje los
gooit haar blauwgrijze baddoek
rimpelend op de kade
waar de schippers in hun fantasieën
over haar schoonheid varende dromen
bewondert haar stofloze kleuren
moeiteloos in de spiegel
bereidt zich hunkerend voor op het komende seizoen
liefde schittert in haar ogen
ontvangt de vrijgevige zon op haar huid
slurpt haar koffie op de brug balustrade
draagt haar mooiste jurk
in haar rechterhand een wijk vol vogels
in haar linkere een andere vol bloemen
versiert haar hoofd
met een wijk voor intellectuelen
stijgt … groeit
met haar inwonenden en de gast
trekt rijpe parfum uit Romeinse flessen
maakt zich op met juwelen
uit verre oorden
en bidt voor een toekomst
die haar liefde
een goed nageslacht schenkt.
(op 25-08-2017 voorgedragen in het Kunstcafé van het Valkhof Museum)