Een voorziening aanbrengen tussen twee in de tijdsopvolging niet-aansluitende toestanden of functies (vanDale, 1999)
Voor wie van plan is vandaag naar het andere uiterste te lopen; doe het! Tel je stappen niet. Het heeft al lang genoeg geduurd voor je tot je beslissing kwam.
Oriënteer je op je plek. Vraag je af waar je bent en wie je andere uiterste is.
Kijk nu recht aan en houd dit contact minstens zestig seconden vast voor je je ogen sluit.
Alles wat je ooit hebt gedacht kan evengoed de ander toebehoren. Ruil het in tegen iets wat je slechter bevalt, waar je weinig van begrijpt, dat gedacht is in een taal die je niet spreekt of waar je zelfs nooit op bent gekomen.
Een zoon wil zijn stiefvader niet meer zien. Niet omdat er klappen zijn gevallen, angst is gezaaid, de hele flikkerse bende in duigen viel maar omdat de stiefvader al sinds de scheiding doet alsof het koek en ei is en hij alleen de man was die op uitjes naar Disneyland Parijs trakteerde.
Kijk nu opnieuw om je heen. Laat bergen groeien vanaf je tenen. Laat bronnen ontspringen. Volg die motherfucking streaaam gewoon een beetje! Ja Hop. Pak door geen twijfel! Voorwaarts! Voorwaarts! You got this honey (sorry, moet die zin eruit?)
Overbruggen nu. Spring dan. Je kunt baksteen gebruiken, een boot, vinger, hand of excuus. Zonder zullen de toestanden of functies nooit opnieuw aansluiten. Dan weet je dat.
(geschreven voor het project Een brug dichtbij dat Koren opstartte als stadsdichter in januari 2023: ietsmetveren.nl)